(I am reading an extract from Chateaubriand’s journey to Athens)
Yiannis Theodoropoulos, Our Family Tomb, 2013
(I am reading an extract from Chateaubriand’s journey to Athens)
“Τι γίναν οι δαιμόνιες εκείνες μεγαλοφυίες που ύψωσαν το ναό που στα ερείπιά του καθόμουν εγώ τώρα; Αυτός ο ήλιος που ίσως φώτισε τους στερνούς αναστεναγμούς της κοπέλας των Μεγάρων είδε και την περίφημη Ασπασία να πεθαίνει. Τούτη την εικόνα της Αττικής, αυτό το λαμπρό θέαμα μπροστά μου το’χαν κοιτάξει και μάτια σφαλισμένα εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Θα περάσω κι εγώ με τη σειρά μου κι άλλοι θνητοί και φευγαλέοι σαν και μένα θ’ανέβουν εδώ να στοχαστούν τα ίδια πράγματα για τα ίδια ερείπια. Η ζωή μας και η καρδιά μας είναι στα χέρια του Θεού. Ας τον αφήσουμε να τις διαθέσει όπως Εκείνος επιθυμεί”.
(I am reading an extract from Chateaubriand’s journey to Athens)
…Περπατήσαμε λίγο στη λεγόμενη Χαλκόπουν Οδόν, όπου φαίνονται ίχνη του βωμού των Ευμενίδων, και φτάσαμε στην Ακαδημία. Εκεί στα περίγυρα της Ακαδημίας, περιδιαβάσαμε αρκετή ώρα. Τίποτα δεν προδίδει πως εκεί ήταν το καταφύγιο των σοφών. Τ’αρχαία πλατάνια της πέσαν κάτω από τα πελέκια του Σύλλα, κι όσα φύτεψε ο Αδριανός δεν γλίτωσαν από άλλους βάρβαρους. Δεν φαίνουνται πια οι βωμοί του Έρωτα, του Προμηθέα και των Μουσών – και μες στ’άλση έσβησε η θεία φωτιά που τόσες φορές ανάγλεξε τον Πλάτωνα….
Εδώ και μία ώρα είχε νυχτώσει πια και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Αθήνα. Ο ουρανός έλαμπε από τ’άστρα και η νύχτα ήταν γλυκύτατη, διάφανη και ασύγκριτα καθάρια. Τ’άλογά μας βραδυπορούσαν και εμείς σωπαίναμε. Ο δρόμος που διασχίζαμε ήταν ίσως η αρχαία οδός της Ακαδημίας, τριγυρισμένη από τους τάφους των πολιτών που πέσαν για την πατρίδα και των πιο μεγάλων ανδρών της Ελλάδας.